Rozdział 2

Po lekcjach, które wykończyły Angelikę, musiała jak zwykle odstresować się paląc na murku za szkołą.

I tak od niedawna, nie przejmowała się, czy ktoś ją zobaczy czy nie.

Trochę uspokojona wróciła do domu. Bez zbędnych komentarzy cicho zamknęła drzwi, zdjęła buty, które równo ułożyła pod ścianą, a szkolną torbę zaniosła do pokoju.

Po tygodniu cała klasa przyzwyczaiła się do nowego nauczyciela. Dla chłopców był jednym z niewielu nauczycieli, których szanowali. Dziewczyny natomiast widziały Jamiego jako obiekt westchnień.

Jedna fascynowała się ślicznymi, prawie czarnymi, i ułożonymi w „artystycznym nieładzie” włosami. Druga seksownym, ledwo widocznym zarostem który czasami widniał na twarzy nauczyciela... Jedynie Angelika nienawidziła ani lekcji francuskiego, ani nauczyciela.

-Dzień dobry- powiedział na kolejnej z rzędu lekcji francuskiego.- Sprawdziłem wasze diagnozy- Angelika nie słuchała dalej. Dyskretnie włożyła jedną słuchawkę do ucha, i słuchała piosenek Courtney Love. Telefon odłożyła dopiero wtedy, gdy Jamie wywołał ją do odebrania swojej diagnozy.

Wstała z ławki, i powoli podeszła do biurka. Nie patrząc nawet na Austina wzięła kawałek papieru, i chciała wrócić na swoje miejsce, ale zatrzymał ją głos mężczyzny.

-Napisałaś najsłabiej w klasie… Nic nie umiesz, Angelika. Nic. Chyba nawet podstaw nie znasz…

-I nie mam zamiaru poznać. Mogę usiąść?

-Masz pokazać to swoim rodzicom- spojrzał na dziewczynę, na której twarzy dostrzegł coś podobnego do zmieszania, i małego cierpienia.

-Nie pokażę tego swoim rodzicom- pokręciła głową.

-Czyli mam powiedzieć twojej wychowawczyni, żeby zadzwoniła do nich?

-To powodzenia życzę. Tata w grobie na pewno odbierze…- ostatnie zdanie wypowiedziała na tyle cicho, żeby tylko nauczyciel je usłyszał. Ściskając kartkę w dłoni wróciła na miejsce, i położyła się na ławce chcąc ukryć oczy napełnione łzami.

W końcu nastał upragniony dla Angeliki koniec lekcji. Poczekała, aż wszyscy uczniowie wyjdą z klasy, i sama chciała wyjść.

-Albo nie umiesz czytać, albo nie znasz regulaminu- pakowanie przerwał jej głos Jamiego Austina.

-Co ma pan na myśli?- spytała zuchwale patrząc w jego oczy.

-Nie wolno malować paznokci…- zaczął wymieniać. Dziewczyna spojrzała na pomalowane czarnym lakierem wcześniej wymienione paznokcie, a potem swój wzrok przeniosła ponownie na Jamiego. - Ubierać się wulgarnie…

-Kurwa co?- przerwała.-Przepraszam bardzo, ale co jest wulgarnego w zakolanówkach, krótkich spodenkach, zwyczajnej bluzce z lekkim dekoltem i skurzanej kurtce?! To pan ubiera się jak pedał!- wygłosiła monolog, i trzasnęła (jak to miała w zwyczaju) drzwiami od klasy. I nie ukrywała przed samą sobą, że zawiodła się na nim. Bo myślała, że będzie chciał z nią porozmawiać o jej tacie.

Nie mając siły na powrót do domu usiadła pod szkołą opierając się o ścianę. Otarła pojedyncze łzy, które się jej nie posłuchały i spłynęły po policzkach. Humor jeszcze bardziej jej się pogorszył, gdy zauważyła w torbie pustą paczkę papierosów.

-To już nałóg, Angelika- zignorowała go.- Wiesz o tym.

-Odpieprz się, dobra? Nie obchodzi mnie co myślisz, i wyprzedzę to co powiesz. Nie mam zamiaru mieć do ciebie szacunku. Wkurwiasz mnie jak nikt. I nie udawaj, że się troszczysz Austin- syknęła, i trącając go w ramię wyminęła idąc w stronę przystanku autobusowego.

Będąc już w domu zdziwiła ją cisza jaka tam panowała. Zawsze, gdy Jose była w domu wyraźnie było słychać i czuć tego oznaki. A to z kuchni dolatywał zapach jakiejś potrawy, z salonu leciała muzyka, a w przedpokoju zapalone było światło, którego Jose zawsze zapominała zgasić.

Oprócz zmian nie świadczących o obecności Jose, Angelika zauważyła również dodatkową parę męskich butów, i kurtkę. Ciekawość wzięła nad dziewczyną górę i skierowała się w stronę salonu, gdzie spod zamkniętych drzwi wydostawało się trochę światła. Otworzyła drzwi, i uśmiech natychmiastowo pojawił się na jej twarzy, gdy zauważyła swojego brata. Cały zły humor prysł, a dziewczyna w końcu mogła wyściskać swojego brata tak mocno jak chciała.

-Jose mówiła, że nie zdałaś- odezwał się pierwszy, gdy zostali sami w salonie.

-Z francuskiego. I przez to powtarzam cały rok, bo nie pozwolili mi na poprawkę w wakacje…- wzruszyła ramionami chcąc jak najszybciej zmienić temat.

-Dobra… już cię nie będę męczył... tylko powiedz, co ogólnie w szkole?

-Ogólnie to dobrze, oprócz tego, że w wakacje naskoczyłam na nowego nauczyciela francuskiego, w którym teraz kochają się prawie wszystkie dziewczyny z klasy, a dzisiaj kłóciłam się z nim, mówiąc do niego na ty. Jak słyszysz, jest cudownie- dokończyła z sarkazmem i wzięła głęboki wdech chcąc się uspokoić. Wspomnienie „chodzącego seksu” doprowadzało ją do szału.- A co z mamą?- spuściła głowę, gdy zobaczyła wzrok brata.

-Nie jest za dobrze…

-Zamknęli już ją w pokoju bez klamek?- burknęła.

-Angelika, to nie są żarty…- usłyszała podirytowany głos brata.

-Nie żartuję- odpowiedziała z równą pretensją w głosie.- Tylko chciałabym wiedzieć częściej, niż raz na trzy miesiące, co się z nią dzieje… I chciałabym również, żeby ona wiedziała, co jest u mnie. Chciałabym, żeby się mną interesowała- zawiedzionym wzrokiem przeszywała brata.

Ten westchnął cicho nie wiedząc co powiedzieć. Gdy miał dosyć niekomfortowej ciszy, z plecaka który leżał obok torby wyjął kilkanaście kopert związanych sznurkiem.

-Nie przeczytała- powiedział podając Angelice pakunek.

-Świetnie- odłożyła listy na stolik, i podciągnęła kolana pod brodę. Zaciskała mocno zęby, byleby tylko się nie rozpłakać. Tłumiła w sobie emocje, aż w końcu poczuła że w miarę się uspokoiła.

Nathan chcąc poprawić trochę atmosferę, spróbował zagadać siostrę.

-To masz jeszcze tego Puszka, Mruczka, czy jak on się nazywał?- rozglądnął się po salonie próbując doszukać się puszystego kociego ogona.

-Mam już pięć Puszków Mruczków- na jej twarzy mógł dostrzec minimalny uśmiech. Zaśmiał się, gdy Angelika bez słowa wstała z kanapy, i po chwili wróciła do pokoju z jednym z „Puszków Mruczków”.- To jest ten najmłodszy- dziewczyna podała bratu zwierzaka i zaśmiała się, gdy kociak wbił pazury w rękę Nathaniela.

-Ała!- krzyknął z bólu, bo pazury zwierzęcia naprawdę były ostre.- Jak to małe diabelskie coś się nazywa, Angie?- spytał jednocześnie delikatnie dotykając zadrapań.

-Wiesz, że moje koty nie mają imion. Są bez imienne- Nathan Jones ponownie zaniósł się śmiechem zapominając do bólu.  Do późna w nocy siedział razem z siostrą rozmawiając o tym, co się działo u nich przez ten czas, kiedy się nie widzieli. Oboje zgrabnie unikali tematów z przeszłości, kiedy jeszcze mieszkali wszyscy razem. Kiedy byli rodziną.

Dzisiaj krótszy niż ostatnio, ale chyba za to więcej się dzieje, prawda? ;)

Dla Madź- jak zwykle, bo przecież cały blog jest dla niej <3

Kocham cie miśku ^^

Jesteś najlepsza pod słońcem, wiesz? :>

Kolejny rozdział pojawi się prawdopodobnie razem z rozdziałem na drink--my-soul, 

czyli około 6 grudnia:)

Do następnego :)